Sa isang liblib na pook sa kabundukan, namuhay ang isang mayamang mag-asawa na kusang tumalikod sa marangyang buhay sa lungsod. Hinanap nila ang katahimikan sa piling ng kalikasan. Ito ay malayo sa ugong ng sasakyan, ilaw ng neon, at walang humpay na ingay ng siyudad.
Sa kanilang bagong tahanan, isang munting bahay-kubo sa gitna ng luntiang palayan, kasama nila ang tanging kaibigan na si Bantay. Ito ay isang aso na hindi lamang bantay sa kanilang tahanan, kundi kasama sa bawat halakhak at katahimikan ng kanilang buhay. Wala silang anak, at sa mahabang panahon, kay Bantay nila ibinuhos ang pagmamahal na tila umaapaw sa kanilang puso. Itinuring nila itong tunay na kapamilya, anak na may apat na paa at pusong tapat.
Lumipas ang maraming taon na tila walang hanggan, hanggang isang umagang tila sumikat nang mas maliwanag ang araw, dumating ang sagot sa kanilang panalangin. Nagdalang-tao ang ginang, at makalipas ang siyam na buwan, isinilang niya ang isang sanggol na babae. Lalo silang naging masaya, at si Bantay, sa halip na magselos, ay tila naging mas mapagmatyag at maalaga.
Kapag ang mag-asawa ay nagtatanim sa bukid, si Bantay ang naiiwan upang magbantay sa sanggol. Buo ang kanilang tiwala, alam nilang hindi kailanman pababayaan ni Bantay ang kanilang anak.
Isang araw, habang sila’y abala sa pagtatanim, umalingawngaw ang kakaibang ungol ni Bantay. Sa una, ipinasawalang-bahala nila ito, marahil ay may dumaan lamang na hayop. Ngunit ang alulong ay lalong lumalakas, tila ba may hinahabol na oras, may ibinabadya.
Naramdaman ng ina ang matinding kabog ng kanyang dibdib. “May kakaiba akong kutob,” wika niya sa asawa. “Babalik muna ako.”
Nagmadali siyang umuwi, ngunit laking pagtataka niya nang hindi siya sinalubong ni Bantay, isang bagay na kailanman ay hindi pa nangyari. At doon niya nakita: dugo sa pintuan ng kanilang bahay. Nanigas ang kanyang katawan, ngunit nilakasan niya ang loob.
Pagbukas ng pinto, bumungad ang isang tanawin na habambuhay niyang dadalhin sa alaala—isang dambuhalang sawa, patay at wasak ang katawan, at sa tabi nito, si Bantay… nakahandusay, wala nang hininga.
Nilapitan niya ang duyan kung saan naroon ang kanyang anak. Ito ay ligtas, walang galos, payapang natutulog. Doon na bumagsak ang luha ng ina. Niyakap niya ang sanggol nang mahigpit, sabay lingon kay Bantay, na ngayon ay nakahimlay na parang sundalong nag-alay ng buhay sa digmaan.
Pagbalik ng ama, kapwa sila lumuhod sa tabi ng kaibigang matapat. Sa katahimikan ng hapong iyon, tanging hampas ng hangin at pintig ng puso nila ang naririnig.
Si Bantay, hindi lang aso, hindi lang bantay, kundi isang bayani. At sa kanilang puso, habambuhay siyang mananatiling buhay.