Sa bawat salitang sa labi’y namumutawi,
Wikang minana’y dangal na di mapapawi.
Sa puso ng bayan, apoy na naglalagablab,
Pagkakaisang tunay, sa wika’y lumalagabnab.
Sa gitna ng unos, kami’y magkahawak-kamay,
Walang iniwanan sa hirap o sa tagumpay.
Sa diwa ng bayanihan, tayo’y lumalaban,
Sa wikang Filipino, tibay ay natutuklasan.
Musmos man o matanda, may tinig na iisa,
Paglingap sa kapwa’y tunay na biyaya.
Walang mahirap, walang mayaman sa gawa,
Sama-sama’t pantay-pantay sa adhika.
Ang kultura’t tradisyon ay buhay sa diwa,
Sa wika’y naipapasa, sa puso’y ginugunita.
Panahon man ay lumipas o magbago,
Wika’y tulay ng pagkakaisang totoo.
Kaya’t halina, kababayan, tayo’y magkaisa,
Ipagdiwang ang wikang sa atin ay yaman nga.
Sa bayanihan ng isip, puso’t salita,
Ating maitatag ang matibay na bansa.