kung sakaling mabibigyan ako ng
pagkakataong maglakbay sa
hinaharap at masilip ang kahihinatnan
ng itinuturing kong lupang pangako,
marahil nga ay marami ng pagbabago ang
makikita ko: maaaring magiging matingkad
sa aking paningin ang hindi ko na mabilang
na pagbabago sa paligid ng lupang pangako,
maaari ring masulyapan kong hindi na marikit
ang lipunang kinagisnan sa walang kapaguran
nitong buhay sa mahabang panahon.
maaaring makadarama ako ng kalungkutan sa
kapaligirang nag-iba na ng sigla at imahen,
na noong una’y sa tingin kong kay tingkad at
puno ng buhay, maaaring sa hinaharap ko
madaratnan hindi na nagbubungkal ang mga
nananahang mamamayan sa lupang pangako,
kung hindi man nagbubungkal ay maaaring
nagpupunla ng kaisahan sa mga butil ng dunong
na ipinamana ng ating mga ninuno at
handog ng kasaysayan.
sa kabila ng pagnanais kong masulyapan ang
hinaharap, mas nanaisin kong manatili sa kasalikuyan,
mas nanaisin kong manatili rito sa isang espasyo
at panahong hindi nagkukubli ang pagkakaisa.
lagi kong tatandaan na ang aking pinagmulan ay nasa
dakong Timog ng lupang pangako, sa dakong
makukulay ang mga layag ng bangka ng mga Badjao,
sila’y kaibigan rin ng mayamang kulturang naging
salalayan ng isang henerasyong hindi nagbubungkal,
sila rin ay isang malayang ugat ng wikang Filipino,
niligaw sa kaduluduluhan ng mga kislot at indayog
ng mga along mapaglaro,
sila rin ang mga kaluluwang patuloy na nananahan
sa kanlungan ng wikang Pambansa kahit pa man ang
karamihan sa kanila’y lumayo at tinalikuran na ang mga
yamang handog ng mga paaralan – nakagapos rin ang iilan
sa kanila sa mabangis na lansangan, ngunit may kakaunting
dunong pa rin silang naitabi sa kani-kanilang mga puso ukol
sa paggamit ng wikang Filipino,
oo, tunay ngang hindi sila nakalimot…
magkasingkulay pa rin ang paggamit ng wikang Filipino sa
kanilang mga payak na buhay.