Sa himig ng wikang ating iniingatan,
Sumisiklab ang damdaming makabayan.
Sa bawat kataga, may alab ng puso,
Tinig ng bayan, liwanag sa mundo.
Wikang sinuso sa duyan ng lahi,
Tagumpay at kaunlaran ang mga lipi.
Hiyas ng kultura’t dangal na kay rikit,
Sa bawat bigkas, tayo’y pinaglalapit.
Kahit magkakaiba ang ating kulay,
Sa isang salita’y nagkakaugnay.
Ito ang sinulid ng pagkakaisa,
Habing matibay ng ating bansa.
Sa pagkakaintindihan ay may lakas,
Pagmamalasakit sa isa’t isa’y wagas.
Sa tulong ng wika’t pusong marangal,
Ang bayan ay tatayog, matatag, banal.
Kaya’t ating mahalin, itaguyod sinta,
Ang wikang sa puso’y tunay na dakila.
Sa diwa ng bayanihan, sabay tayong aabante,
Sa wikang iisa, sa adhikang may pag-asa’t silbi.